وقتی کهکشان‌ها رشد می‌کنند، ستاره‌هایشان منفجر می‌شوند و غبار تولید می‌کنند. هرچه کهکشانی بزرگ‌تر باشد، گردوغبار بیشتری تولید می‌کند. از آنجایی که غبار نور آبی را جذب می‌کند، باعث می‌شود کهکشان‌ها به رنگ سرخ ظاهر شوند؛ اما نکته مهم این است که جیمز وب اولین کهکشان‌ها را بدون آنکه هیچ‌ نشانه‌ای از غبار داشته باشند، به شکل تکان‌دهنده‌ای درخشان، عظیم و بسیار آبی نشان داده است. این یافته، معمایی بزرگ را مطرح می‌کند.

نظریه‌های زیادی برای توصیف ماهیت عجیب کهکشان‌های اولیه وجود دارند. آیا آن‌ها ستاره‌های عظیمی دارند که بدون انفجار ابرنواختر، دراثر گرانش خود فرو می‌پاشند؟ آیا این کهکشان‌ها انفجارهای بزرگی دارند که تمام غبارها را از کهکشان به بیرون می‌رانند و هسته‌ای آبی و عاری از غبار را آشکار می‌کنند؟ یا شاید گرد و غبارها به دلیل پرتوهای شدید این ستاره‌های عجیب و غریب اولیه از بین رفته باشند.

ستاره‌های اولیه حاوی عناصر سازنده‌ی اصلی موادی بودند که درنهایت حیات را شکل دادند. جهان تنها با هیدروژن، هلیوم و مقدار کمی لیتیوم آغاز شد. تمام عنصرهای دیگر از کلسیم داخل استخوان‌ها گرفته تا اکسیژن موجود در هوایی که تنفس می‌کنیم، در هسته‌ی آن ستاره‌ها ساخته شده‌اند.

براساس اکتشافات جیمز وب، کهکشان‌های اولیه نیز دارای ویژگی‌های شیمیایی غیرعادی هستند. این کهکشان‌ها مقدار قابل توجهی نیتروژن دارند که بسیار بیشتر از نیتروژن موجود در خورشید است؛ درحالی‌که مقدار کمتری از فلزهای دیگر را دارند. این یافته نشان می‌دهد فرآیندهایی در جهان اولیه وجود داشتند که هنوز به‌طور کامل آن‌ها را درک نکرده‌ایم.

جیمز وب نشان داد مدل‌های ما درباره‌ی اینکه ستاره‌ها چگونه تکامل شیمیایی کهکشان‌ها را هدایت کرده‌اند، هنوز ناقص هستند؛ بدین معنا که ما همچنان شرایطی را که باعث به وجود آمدنمان شده است، به‌طور کامل درک نکرده‌ایم.